Ölüme Yakın Deneyim

Ölüme Yakın Deneyim

Pauline Carr-

İşte benim hikayem… Bu hikaye, bana yardım eden bir grup ve beni çok seven diğer pek çok varlık ile ilgili. Deneyimim başlı başına özel bir deneyim ancak hem harikulade hem de korkunç. Hikayemi anlatırken en büyük dileğim bunun, kafasında sorular olan diğer insanlara da yardımcı olması.

1971 yılının Ocak ayında bir pazar günü mutfakta, yere dökülen bir miktar yağın üzerinde kayıp düştüğümde, iki oğlum ve annem için kahvaltı hazırlıyordum. Şok, şu anda belkemiği ameliyatı geçirmiş olduğum omurgamı sarstı ve bayıldım.

Ayıldığımda sırt üstü yatıyordum; belimden aşağısı felç olmuştu. Ambulansla Mercy Hastanesine kaldırıldım ve doktorum ertesi güne kadar kasaba dışında olduğundan yatakta beklemeye alındım. Öğleden sonra kendimi, koca bir tabak yemeği bile yiyebilecek kadar iyi hissettim.

Yaklaşık iki saat sonra midem iyice şişmeye başladı ve ardından bayıldım. Hemşireler beni, serviste boş bir odaya aldılar ve yalnızca bulabildikleri doktorlarla (sanırım kadın doğum servisinden doktorlardı) etrafımı sardılar. Tüm çabalarına rağmen gitgide kötüleştim ve sonunda solunumum ile kalp atışım durdu.

Onların görüş açısına göre hiçbir şey olmuyordu, ancak benim bakış açıma göre, her şey çok farklıydı.

Parlak ışıklarla birlikte, parlak bir ışığa doğru bir tünelin içinden geçtim. Geldiğim yer öyle bir bölgeydi ki sanki bir bulut türü üzerindeydim. Orada varlıklar olmasına rağmen ben hiçbir şey göremiyordum. “Karşılayan” adını verdiğim bir varlık (çünkü o, beni karşılamak için oradaydı) benimle konuştu.

O tarihe kadarki yaşamım hakkında karşılıklı bir diyalog içindeydik; aşağılayıcı ve suçlayıcı değildi, bu diyalog sadece yeniden bir gözden geçirmeydi. Yaşamaya devam etmeyi seçmenin mümkün olduğunu biliyordum. Âdeta, bir dizi ışık bendinin etrafında dönüyordum. Yeterince uzağa gidersem geri dönemeyecektim ve her şey eskisi gibi olacaktı. Bununla beraber, eğer burada kalmayı seçersem çocuklarımı büyütme ya da çok uzakta, bugüne kadar hiç bilmediğim bir sevgi türünü deneyimlemiş olma şansına sahip olamayacaktım.

Sonunda geri dönmeye karar verdim. O anda kendimi, doktorların neyin yolunda gitmediğini kavrayıp tespit etmeye çalıştıkları acil servis odasının üst köşesinde buldum. Benim görüş açıma göre olanlar gerçekten de çok komikti. Bedenimin aşağıda olduğunu biliyordum ama umursamıyordum. Bedenime geri dönmem gerektiğini hissediyordum ve sonunda, her nasılsa bu oldu.

Bedenime geri döndüğümde ilk duyduğum şeyi çok iyi hatırlıyorum: Bir doktor, oldukça yorgun ve sabrı tükenmiş bir halde “Oh, Tanrıya şükürler olsun! Tekrar soluk alıyor.” dedi. Bilinç dışı halimde daha uzun süre kalsaydım çok daha büyük kahkahalarla gülebilirdim! Doktoru şaşırtan şeyi anlıyordum: Bedenimi nasıl terk ettiğimi, şu anda ise nasıl ve neden geri geldiğimi bilmiyorlardı!

Ne yapacaklarını bilmeden beni tekrar bir odaya koydular. Söyleyeceğim her şeyi yazması için kalem ve kağıtla birlikte bir hemşireyi yanı başıma oturttular. Yavaş yavaş uykuya daldım ve tüm gece boyunca hiçbir şey söylemedim.

Kısa bir süre sonra bir değil iki yerden sakatlanmış olduğum fark edildi. Bayıldıktan sonra, yağ şişesini uzağa koymakta olduğumu hissettim. Bu, iç organlarıma zarar vermişti. Yemek yerken bir şeyler kötüye gitmiş ve geçici ölümüme sebep olan şok gerçekleşmişti.

Felcim, tedaviyle oldukça hızlı iyileşti. Kısa bir süre sonra, çocuklarımın velayetini almak için iki yıl sürecek yoğun bir savaşıma girdim. Geri dönüşüm, onları büyütmek içindi. Bu yüzden, velayet davasını kazanacağımı biliyordum. Fakat bunu nasıl bildiğimi ne yargıca ne de avukatıma söyledim. Doktorlar yaşadığım deneyimi, “geçirmiş olduğum kötü bir gece” olarak geçiştirdiler ancak doktorların raporunu okumuş olan rahibeler benimle bu konuda konuştular.

Şu an çocuklarımı büyütmüş ve her zaman yoğun olarak yaşamak istediğim “sevgi”yi deneyimlemiş durumdayım. Hatta, pek çok belkemiği operasyonu geçirmiş olmama rağmen normal şekilde yürüyebiliyorum.

Bu olay hayatımı epeyce değiştirdi ve hemen hemen 25 yıl sonra da asıl etkilerini sürdürüyor. Buna rağmen ancak birkaç şey öğrendim. Orada bir “yer” var; bu yalnızca benim veya belli bir dine mensup olanlar için değil, herkes için. Nasıl isimlendirmeyi seçerseniz seçin; Ruh, İlahi Bütün, Her şey ya da Tanrı deyin. O hepimizi koşulsuz sever.

Ölüme Yakın Deneyim şükran duygusuyla karışık, harika bir şey. Ancak bu deneyim, cevap vermek yerine soruları çoğaltabilir. Yıllardır pek çok şey hakkında kafam karışmış ve kendimi çok yalnız hissetmiştim. Sonunda bana yardım eden bir grup buldum. Adı, International Association for Near Death Studies (Uluslararası Ölüme Yakın Araştırmalar Birliği). Hem bilimsel çalışmalar yapan hem de ölüme yakın deneyim geçirmiş ya da buna ilgi duyan herkese destek veren bir grup.